''DZWONY PIEKIELNE'' Cz. II, Karty nie kłamią...

KARTY NIE KŁAMIĄ, (CZYLI STARA WIEDŹMA PRAWDĘ CI POWIE)

Huk w głowie jeden, wielki miała
I co począć ma teraz nie bardzo wiedziała.
Leżała w ciemnym kątku pokoju, ledwo żyła,
A stara Babka, co tam mieszkała ziółek jej zaparzyła.
- Pij dziecko, ziółka te bardzo zdrowe
Wnet ci pomogą na bolącą głowę.
- Upiła, więc łyk duży jak Babka przykazała
Skrzywiła się jednak zaraz i mało nie zwymiotowała.
I pluć nagle poczęła ze skwaszoną miną.
- Pij, bo ziółka zdrowe moja dziecino.
- Lecz dziewka już ani łyka nie zrobiła
I kubek z naparem na stolik odstawiła
I wstać chciała, by udać się do domu
W głowie, jednak poczuła szum jak po uderzeniu gromu
- Nie wstawaj dziecko, twa głowa słaba jeszcze,
A poza tym masz chyba dreszcze.
- Dziewczyna rzeczywiście lekkie dreszcze miała,
Lecz jak najprędzej do domu iść chciała
I nie słuchając babki ponownie wstała z łóżka
Lecz nie utrzymała się długo na swych słabych nóżkach.
Usiadła, więc na łoże spowrotem.
- Teraz odpocznij, a do domu pójdziesz potem.
- Babka do dziewczyny się zwróciła,
A ta w końcu posłuchała gdyż Babka była całkiem miła
I nawet ziółek łyk kolejny zrobiła,
Choć nieco się przy tym skrzywiła.
- Dziwne mieszkanko, ale przytulne nawet.
Tylko jak dla nie to trochę ciasnawe.
- Mnie i mojemu kotu jest wystarczająco duże,
A większej rodziny sobie nie wróże.
- A kot też trochę dziwny. Złym patrzy na mnie okiem,
Jak by miał rzucić na mnie, jakim urokiem.
- Bo ten kot to całkiem mądre zwierzę,
A że jeszcze mądrzejszy będzie w to wierzę.
On, kto jaka aurą jest otoczony, dostrzec on umie.
Nie jest to zwykły kot. W sumie
Rzec można, że nadzwyczaj utalentowane to kocisko
I do moich umiejętności już całkiem mu blisko.
- A co za umiejętności wielkie Babka posiada?
- Lepiej niech tu usiądzie i nic już nie gada.
Najlepiej jak potrafię jej teraz powróżę,
Bo widzę, że dusza jej kłopoty ma dość duże.
- Ach dusza ma na dróg rozstaju stoi
I krok w którąkolwiek stronę zrobić się boi.
Lecz ja nie chcę żadnych wróżb. W rzeczy takie nie wierzę.
- Kiedy ja chcę jej pomóc i mówię to szczerze.
Widzę ciemną postać nad twoimi barkami.
Jest zła, nieczysta z diabelskimi zamiarkami.
- Och, co Babka gada, przeto najczystszą jest on świętością,
A do mnie pała ogromna miłością.
- Miłość ta dziecko nie tak wielka i czysta jak ci się zdaje,
Gdyż cierpienie wielkie samemu Bogu zadaje.
Druga zaś rzecz żeś się przyznała, że istnieje postać owa,
Więc siadaj i nie marudź, zaczniemy od nowa.
Ręką lewą od serca, przełóż dziecko karty
I skup się porządnie, bo to rzecz nie na żarty.
Tu nie ma się, co śmiać to nie żadne bajdurzenie
Tylko z prawdziwego tarota najszczersze wróżenie.
- Dziewczyna zrobiła jak Babka kazała
I tego, co ma kobieta do powiedzenia wcale się nie bała,
Bo ani trochę w takie wróżby nie wierzyła,
Nie przystało jej, bo katoliczką była.
I żadne zabobony, przesądy, gusła czy inne czary
Były jej nie w głowie, gdyż bała się Boskiej kary.
- Widzę las ciemny, a w nim zagubione dwie dusze.
I coś jeszcze tam jest, powiedzieć to musze.
Zła ciemna postać z boku stoi w czarnym stroju
I już ręce zaciera, szykuje się do boju.
Bądźże, więc ostrożna dziewko moja miła
Byś sobie i innym krzywd nie wyrządziła.
- Co też Babka opowiada to same bzdury,
Przecie ja to spokojna dusza jak mało, który.
Ja bym krzywdy musze nawet nie zrobiła,
A już bliźniego to tym bardziej bym nie skrzywdziła.
- Mówię, co kartach pokazuje, a karta nie kłamie,
A w tej chwili pokazuje, że Bogu serce złamiesz.
- A mnie się wydaję, że Babka już na starość fiksuje
I mówi to, co jej samej pasuje.
- Jakże możesz tak mówić nie znając tarota mocy?!
Ach niech anioły czuwają nad tobą tej nocy.
- Nie chciałam Babki urazić. Najmocniej przepraszam.
Aczkolwiek to nie ja takie bzdury wygłaszam.
Przykro mi bardzo, że nie wierzę we wróżby i przepowiednie,
Ale dla mnie to w świecie najzwyklejsze brednia.
Lecz jeśli sprawi Babce radość odprawianie dalej tej magii,
Posiedzę i wysłucham do końca bez żadnej już uwagi.
- Nie żadna magia, tylko prawda najszczersza dziecko złote,
A prawda jest taka, że z diabłem stracisz cnotę.
- Tego już było za wiele dla młodej dziewczyny
I do złości strasznej doprowadziły ją te czyny,
Że jednak dziewkę matka dobrze wychowała,
Złość w sobie dusząc, wstała grzecznie i wychodząc tylko dodała,
Że życzy Babce dobrze i za gościnę dziękuje,
Jednak czas już iść, gdyż lepiej się czuje.
I wyszła wściekła jednak po chwili wątpliwości miała
„A jeśli to prawda, co Babka powiedziała?
Czysty przypadek”, myślała w duchu wracając do domu
I o spotkaniu ze starą wiedźmą nie pisnęła nikomu.
Szybko zresztą zapomniała o kobiecie starej
I żyła jakby nigdy nic nie myśląc, co będzie dalej.
A co będzie dalej? Przekonacie się za chwilkę małą,
Jak przeczytacie pięć jeszcze rozdziałów. Bo tyle nam zostało.


C.D.N.

Lu23