Samotność

Nieprzyzwoicie ubrana w niewidzialność
Zawsze leniwie niezainteresowana
porą dnia i nocy
Patrzy mi na ręce z politowaniem
jakby mówiła że to wszystko
prochu warte

Towarzyszka mojego cienia
uparcie trwa w milczeniu
ogarnia myśli chłodnym niepokojem
dotrzymuje mi kroku w każdym powrocie ucieczce
Jakbym miała drugą głowę za której myśli
nie odpowiadam

Próbowałyśmy przekonać się do potrzeb
uszanowałam jej płaczliwość i małomówność
jej wzrok za to posyłał pogardę dla mojej tęsknoty
za słowami i ciepłem

A jednak trwałyśmy dalej

Rozstania i powroty papieru nie warte
tyle ich było
nieme lub gorzko-słone
kończyły się zawsze w jej wątłych ramionach
uspakajaniem nadwyrężonego oddechu

A jednak trwałyśmy dalej

Ja w rozkołysaniu
im dłuższe włosy miała moja druga głowa
tym bardziej potrzebowałam słów
traciłam zmysły wśród spojrzeń w powietrze

Ona w trosce
o człowieka
o brak miejsca
Przy moim koślawym cieniu

Najwierniejsza ze wszystkich
Nigdy nie zawiodła
Nigdy
Ona jedna była jest i będzie
nie ucieknie ze strachu
Gdy do drzwi zapuka mój czas

cheville