1939.

Stoję, ubrana w niemiecki uniform
Myślę, planuję, rozstrzygam
Kogo zabić
Ja nieoficjalna prawa ręka Hitlera
O której nikt nie wie
To w moich rękach ważą się losy
Tych wszystkich nic nie wartych ludzi
Siadam, zapisuję co tym razem mają zrobić
Podlegli mi żołnierze
W budowaniu nowego świata

Zrywam się
Wchodzi On
''Hi Hitla!''
Nie, to jednak nie Adolf
Gdzie się podziewa?
Mam już plan nowej śmierci
Cyklon B

Spaceruję pomiędzy obrazami
Wytępimy tych i tych
Ze względu na kolor skóry, oczu, włosów
Wygląd nosa, czoła, brody
Przynależność narodową i wyznaniową

Słyszę odgłos otwieranych drzwi
Wchodzą,
Daję rozkaz do ataku
Żołnierzy nie ma- dezerterzy

Nie przeszkodzą nam
W wytępieniu diabelskiego nasienia
Przy życiu- tylko rasa aryjska
Czysta krew

Pluję, gryzę, biję
Czuję się otępiała,
Czyżbym dostała zastrzyk?
W kaftanie, po raz wtóry
Wnoszą mnie do pokoju bez klamek

Średnia ocena:

Kategoria: Inne

Data dodania 2009-04-10 23:04

Komentarz autora:

Strona glówna

< M. >

< wiersze >

iwo | 2009-04-12 23:12 |

a moim zdaniem ten ostatni wers to podsumowanie całości i odnosi sie konkretnie do "człowieka" czy to swój czy nie swój każdego spotkał w tamtych latach wielki dramat to bardzo osobiste przeżycia sprostałaś zadaniu

karolla alien | 2009-04-11 11:52 |

A moim zdaniem to ostatnie zdanie jest dobre,bo obrazuje,jak żołnierze (wszyscy,nie chodzi mi konkretnie o niemieckich) mogli przeżywać to,że kogoś pozbawili życia. Niemcy Niemcami,pamiętajmy,że to jedna osoba głownie przyczyniła się do tego,co się stało.

Xymo | 2009-04-11 10:03 |

Mocny temat i wydaję mi się że wybrnęłaś dobrze .. Wiersz dobry tylko moim zdaniem nie potrzebne to ostatnie zdanie... Pozdrawiam serdecznie.

Brak komentarzy