wciąż niżej i niżej
giniesz
gdzieś pędzisz po horyzoncie
jak na niewidzialnej linie
opuszczasz się
wciąż niżej i niżej
aż utoniesz w koronach drzew
by ukazać się innym
a mi pozwolić usnąć
opaść w najciemniejszy mrok
i zapomnieć o tym
co przyniósł twój poprzednik
słońce
Uwielbiam księżyc. Jest taki tajemniczy, wręcz napawa mnie strachem, ale coś w nim jets takiego fascynującego. Wiersz jest w porządku. Widzę, że masz dużą wenę:)
