Po burzy zwanej tęsknotą

(dla B.)


to było jak obudzenie się ze złego snu

kolory nagle przestały być szare
a wiatr nie sypał mi już piaskiem w oczy

w uszach dzwonił jeszcze ten koszmar

ale już nie było czarnego słońca
przeraźliwych cieni
i tej cholernej pustki

wszędzie rozpachniał się jaśmin

i zrobiło mi się jakoś tak lżej
jakbym wcześniej na plecach miała jakiś ciężar
a teraz przestał już ciążyć
albo małe aniołki go zdjęły

ale żadnych piór nie widziałam
ani innych śladów anielskości

jednak czułam się jak w niebie
tak jakbym nagle znalazła się w raju
jakby ktoś mnie tam zaniósł

przecież czułam czyjeś ramiona na sobie
wokół siebie
prawie zamknęły w sobie całą mnie

i wtedy oprzytomniałam
zobaczyłam znajomy brąz
który otworzył moje zmysły niewidzialnym kluczem
i wypędził wszelką niewiedzę

już wiedziałam

wróciłeś

Aicha