Zrozumieć mnie jest trudno
A słuchać mnie jest nudno
Zdaje sobie z tego sprawę
I toczę w środku wewnętrzną rozprawę
Czemu nie jestem taka jak inni?
Mówię coś a nikt tego nie pojmuje
Nie obchodzi innych co ja czuje
A przecież nie robie tego dla kaprysu
Te wszystkie kartki maszynopisu
Są zapisanie mymi słowami
Są mymi fruwającymi orłami
Które ponoszą mnie nad rzeczywistością
i zamykają przed świata podłością
Czemu nie jestem taka jak inni?
Nie jest mi łatwo w osamotnieniu
Oddaje się złudzeniu
Że kiedyś to się zmieni
A życie me się odmieni
Jednak to mało prawdopodobne
Moje myśli nie są swobodne
Czemu nie jestem taka jak inni?
Chciała bym zamknąć się w sobie
I poddać się tej chorobie
Jednak ktoś mi na to nie pozwala
I mojego oprawce powala
Chce żeby mi się udało
I żeby nieszczęść w mym życiu było mało
bardzo ci za to dziękuje
i ciągle od nowa próbuje
ułożyć życie sobie życie od początku
choć wolała bym siedzieć w cichym zakątku
będę walczyć o siebie
tak jak chciała bym uchronić ciebie
przed przeciwnościami losu
i wiecznego chaosu
tak kończy się mój poemat, który nie ma sensu…
temat jest bardzo dobry, bardzo dobrze to ujęłaś, ale musiałabyś popracować nad formą - coś, czego zawsze się czepiam - rymy, które brzmią sztucznie. jeśli piszesz wiersze rymowane, to potrzeba dużo praktyki, żeby te rymy były swobodne i dobrze brzmiały. ogólnie na plus. pozdrawiam ;)
