Oda do depresi

Wiem że tam jesteś, skrywasz się w zakątkach mojego umysłu.
Coś cię obudziło ale nikt nie wie co.
Może coś co wydarzyło się dawno temu, coś czego nie chcesz
pamiętać.

Ale ona pamięta, jest tam, i nie zniknie tak od siebie.

Nie możesz nic zrobić, nie da się jej umknąć,trzyma cie w
swoich ryzach i nie puści dopóki ty nie odpuścisz.

Sam o tym nie wiesz, lecz trzymasz się czegoś w środku
i nie chcesz puścić.

A ona zamyka pętle na tobie i nie puści dopóki ty nie odpuścisz.

Więc masz w głowie te obrazy i myślisz co mogło sprawić że się obudziła,
dłubiesz i dłubiesz i dalej nie wiesz.

Nie możesz już spać, Nie daje ci to spokoju. Chcesz się jej pozbyć ale
jak to zrobić, jak rozluźnić pętle która od tak dawna się zaciska.

I wtedy próbujesz tego czego byś się po sobie nie spodziewał, próbujesz
skończyć z sobą, ale to nie daje ci dalej spokoju. BO dlaczego mam się poddać,
dać jej wygrać. Ona nie może wygrać, nie może przejąć nad tobą kontroli.

Więc wtedy próbujesz wyjaśnić sobie dlaczego tak się stało, co do tego
doprowadziło. Znajdujesz ten kawałek układanki i wtedy wiesz od czego
się zaczęło wtedy wiesz co masz zrobić żeby wygrać.

Musisz przestać żyć przeszłością i zacząć żyć teraźniejszością.

Ale to jest trudne bo ona wciąż trzyma ale już wolniej, nie tak samo jak
jak na początku.

Więc próbujesz żyć z nią, ale to jest trudne. Ponieważ ona ciągle tam jest,
skrywa się w zakamarkach twojego umysłu. I próbuje znaleźć inna drogę
do ciebie.

Więc teraz już wiesz jaka ona jest, i nie chcesz żeby było tak dalej.

Teraz wiesz jak to jest z nią żyć. I wiesz że będziesz z nią żył do końca
swoich dni.

I nie poddawaj się, tylko pamiętaj żeby o niej nie myśleć i nie wspominać
złych rzeczy bo wiesz że od tego się zaczęło.

Więc pozdrawiam cie mój wrogu „Depresjo” już nigdy nie wygrasz.

lolo209