Bezosobowo.

Wchodząc do pokoju
Widząc pustkę
Zamknąć drzwi
Usłyszeć chrzęst
Tłuczonych szklanek
Wypełnionych wodą

Cofając się
Zamykając drzwi
Ciężkie mahoniowe
Niczym spalone mosty
Odręcając wodę
Skulić się
Z bólu dźwięku

Czując mokrą wykładzinę
W burgundowym pokoju
Łapiąc powietrze do pęcherzyków z płuc
Zamknąć się i utopić
W szklance wody zmieszaną
Z wybujałą ambicją
Bycia Kimś

Średnia ocena:

Kategoria: Inne

Data dodania 2010-05-05 23:22

Komentarz autora:

Strona glówna

< M. >

wiersze >

oliwkab | 2010-05-05 23:48 |

Kupuję tylko puentę. Reszta jest jak wyliczanka, która nuży imiesłowami. Zupełnie tego nie czuję.

wezdiw | 2010-05-05 23:35 |

Wspaniały wiersz - od początku do końca czuje się wręcz przygniatające uczucie. Mam tylko nadzieję, że nie często Cię ono ogarnia.

Brak komentarzy