Na wiosnę

Ach, któż to widział, żeby papier
marnować tak, jak ja to robię!
Że niby wiersze piórem drapię,
poezję w pliku kartek skrobię?

Kłamstwo okropne! Profanacja!
Niech Święte Lasy mnie pochłoną!
Ja takiej karze przyznam rację -
rzućcie mnie więc w liściaste łono.

Zginę, przepadnę w tej czeluści:
ciemnej, wilgotnej, mchem podszytej.
Będę swój język plątał z bluszczem
i czas w ilości słojów liczył.

W cieniu gałęzi gdzieś ukryty
na całe wieki pozostanę -
taka pokuta za zeszyty
na mdłe wierszydła zmarnowane.

Kiedy się wreszcie zżyję z lasem,
korową skórą gdy obrosnę -
pąki wystrzelą w jasnych włosach,
zakwitnę wraz z nadejściem wiosny.



20 II 2007



Metis

Metis87