gnijące odpadki ludzkiego życia
stracone złudzenia
błędy dni minionych
krzyk rozkoszy upojnej nocy
i obłęd codziennej gonitwy
bez szans na zmianę
zamknięci w swoich więzieniach
lochach lęków
drżenie rąk sięgających po kieliszek
by utopić ból egzystencji
Większość wiersza brzmi jak wyliczanie, ale przekaz bardzo trafny. Każdy czasem się topi (w różny sposób). Jednak wystarczy umieć wypływać w odpowiednim momencie...
