NIEZAPOMNIANEJ MEJ HELENIE

''Kolejny K'Niej Mój Ostatni Wiersz''


''Amor Amicitia Fatum''

Anonymus ''Fructus Mortuus''


Czasem tak myślę, w smutku topiony
Co tam słychać u wykradzionej mi żony
U mej kochanej, fatum mego ofiary
Przez boginię, złożonej mu w dary
Marzeniu chwil, już przeminiętych
Dziś dla mnie aż nad to przeklętych
Za pragnienia, mej słodkiej wygranej
Za przeznaczenia, w czasie odebranej
Ciekawi mnie czasem tak bardzo boleśnie
Czy choć raz, w wizji swej lub też we śnie
Wspomniałaś tamte chwile, Menelaosa swego
Za ślepe przewinienia przez bogów zaklętego
Przez brać swą kuszony, myślę też czasem
By Troję podbić swym spartańskim basem
By cię odzyskać, zawalczyć o ciebie
Lecz wiem, że i tak jak w boskim niebie
Nie byłbym bo twe serce innemu już dane
Nic tu nie dadzą litry łez, krwi przelane
Słowa ''tak być musiało'' prawdą przesiąknięte
Lecz przez próżnych filozofów dla siebie zajęte
Bo każde serce, miłością natchnione
Woli być tu na miejscu śmiercią spalone
Niż na łatwiznę, prostą drogą iść - zapomnieć
Ono choć przez ból woli w wierszu wspomnieć
Bo żyć mu dają te martwe wspomnienia
Jak i Syzyfowi żyć daje waga jego kamienia
Jak i Prometeuszowi wątroba wciąż odradzana
Jak i Narcyzowi woda przez korzenie wchłaniana
Tak i mnie herosowi w tragedii kolejnemu
Tak i mnie z fatum w dłoni narodzonemu
Więc tak i ja za przykładem mitologicznym
Żyć będę w wspomnieniu o tobie krytycznym
I tak umrę i tak jak w mym przeznaczeniu
Chyba iż znów ulegnę boskiemu natchnieniu...

Mej Helenie co w historii ponadczasowej
Skutkiem staje się miłości morowej
I tak w dziejach znanych i przewidywanych
Przeznaczenie drwi ciągle z nas zakochanych...

Krzyzak