W y t r w a ł o ś ć

wrzucam smutek wraz z monetą
poza siebie do studni zapomnienia
ściskając w dłoni ciepłą kulę radości

zachwianą równowagę
powoli odzyskuję
na ruchomej kładce życia

choć to wymaga czasu
pomimo jego przemijania
nie ulegam
gromadzę siły utracone
cierpliwie uzupełniając moc

zdobędę nowe monety
wybuduje studnię szczęścia
aby nasłuchiwać jej echa

dotrę do odległego mostu
aby pewnie stąpać
tam dokąd zmierzam.




17.12 – 18.12.2007

kazap57