Z rzeczywistości do ...

pagórki w śniegu spowite
krzewy oszronione błyszczą
w porannym słońcu
tylko w zaułkach serca
szarością smutek okryty
obsypany przykrymi słowami
bolą i klują

czas nie będzie tu lekarzem
ani wiatr nie rozpędzi burzy

pustka choć miejsca wypełnione
cisza choć gwarną była

rozpacz rozmyśla w skupieniu
popijając z kielicha goryczy

za oknami zimowy pejzaż
radośnie biegnie po śniegu
pobiegł i on w biel




29.12 – 30.12.2007

kazap57