usterki

wypatrując szczęścia
popsułam źrenice

na oślep
przemierzam
dziurawe ulice

dosięgam ręką podkowy
misterna robota
rdzą pogryziona starannie
czas dopadł ją chciwie
jak jubiler złota
podnoszę jabłko skąpane w chłodzie
poobijane jak życie

miałam zostawić
ech myślę sobie
chyba za wcześnie na gnicie

wiosna