Śladami dzieciństwa

Na zaparowanej szybie
z ciągłego braku papieru
kreśliłam koślawe ósemki,
śmieszne rysunki, litery.

Dziś nie ma już tego domu
tych kątów starych, kochanych,
stołu pod oknem w kuchni,
ludowych makatek na ścianach.

Wsłuchana w śpiew skowronka
wiatr wtedy miałam we włosach,
motyl był mi natchnieniem
zapach siana i owsa.

Już nie ma tej polnej dróżki
gdzie zmęczona siadałam,
na zmiętej kartce ołówkiem
niezgrabny wiersz pisałam.

A chociaż dom jest już inny
to mama na progu wciąż czeka,
nadal skowronek śpiewa
i znowu bocian przyleciał.

Wracam uściskać mateczkę,
uśmiecham się do skowronka
i tak jak w dzieciństwa chwilach
chodzę boso po łąkach.

Ika