podążam ścieżką krętymi alejami wśród drzew kwiatów zapachem onieśmielony we mgle krople rosy na trawie gołymi stopami trącam źdźbła delikatnie by nie zmącić ideału zielonego dywanu mija świt pomału rodzi się dzień kończy się chwila w ciszy zatopiona nieśmiałym ptaków śpiewem
Adamo70
