spacer przez wieś

Po ścieżkach dzieciństwa błąka się koń:
kaleka z przestrzelonym biegunem.
Marzy o łąkach, rozpiętych akwarelą
nad łożem - czarują zapachem zbóż,
urzekają tajemnicą chabrów.

Od wschodu skrzypią drzwi i pies ujada.
Czuję lęk - czai się w huraganie szpaków,
zrywających ciszę rozwieszoną w sadzie.
Raju nie będzie, bo drzewa umarły stojąc
nagie - niczym klauni z poematu krwi.

Kluczę pośród krawędzi: niepokój
tańczy kankana; układy liczb i prawd
tracą sens –uwodzenie trwa
w stanie uśpienia. Zamiast dotyku
czterolistnej miłości, straszą mumie

wczorajszych marzeń.