zbierając się do lotu

nie raz zbierałam się do lotu
lecz brakło odwagi by odfrunąć
tu na dole jest żałośnie ciasno
ile można mocować się z Fortuną
czy to siła czy może tchórzostwo
jakoś nie mogę oderwać się od ziemi
może na chwilę skrzydła mi urosną
by na świat spojrzeć z góry
może coś się zmieni

gdybym wiedziała dokąd pójdzie dusza
że nie stracę z oczu tych widoków
rozpostarłabym ramiona i z okrzykiem
ruszam!
runęłabym w przestrzeń spod obłoków

nie raz już stałam rozdeptana
myślałam nic mnie tu nie trzyma
ale właśnie wtedy wiara we mnie rosła
wracałam do siebie z siłami olbrzyma

Średnia ocena:

Kategoria: Życie

Data dodania 2011-12-04 07:55

Komentarz autora:

Napisz wiadomość

Dodaj do listy znajomych

safona2011 | 2011-12-04 18:04 |

tez mi sie podoba bo sa w zyciu takie chwile

kazap57 | 2011-12-04 16:36 |

gdybym wiedziała dokąd pójdzie dusza .....a szkoda....ze tego nie wiemy....

rafal | 2011-12-04 13:02 |

no własnie-ja też :-). Piękny wiersz ;-) Dobrze mieć przyjaciół ;-)

szybcia | 2011-12-04 10:53 |

wzajemnie Ewuś :)*

Ewa_Krzywa | 2011-12-04 10:52 |

nigdzie nie odlatuj! drugi raz skrzydła nie odrastają!wypij kawę, zjedz banana i pomyśl, że są tacy co Ciebie Kochają (np ja ) :)))))

Sarnek | 2011-12-04 08:13 |

Daj się ponieść zrzuć zbędny balast a obłoki nie będą czymś nie osiągalnym

Brak komentarzy