wąwóz

Od źródła ciepła się oddalam
Zamykając za sobą wszystkie drzwi
Tu mnie coś gniecie
Żyć mi nie pozwala
Jałowe myśli
Czarne sny
Kryształy łez spadły z wielkim hukiem
W proch rozsypując złudzeń ślad
Zdeptane ścieżki
Mijam wielkim łukiem
Idę przed siebie
Pchana przez wiatr
Początki nigdy nie są łatwe
Za tym wąwozem świeci nowe
Podążam za tym wątłym światłem
Najwyższa pora podnieść głowę

Średnia ocena:

Kategoria: Życie

Data dodania 2012-03-17 11:41

Komentarz autora:

Napisz wiadomość

Dodaj do listy znajomych

lipiec | 2012-03-18 20:32 |

Dla Ciebie świeci słońce :)))

kazap57 | 2012-03-17 23:27 |

już dotarłem do takich miejsc...poruszył mnie twój wiersz...

cichutkonudna | 2012-03-17 19:54 |

ja już podniosłam,podniesiesz i Ty :)

jaskolka | 2012-03-17 12:43 |

świetny

jessika | 2012-03-17 12:21 |

pięknie :)

szmaragd | 2012-03-17 11:51 |

Najwyższa pora podnieść głowę-tego się trzymaj :)

Brak komentarzy