czegoś brak

jak drzewo w lesie jedno z wielu
stoję nieruchomo
nie idę do przodu bo nie mam celu
czy jeszcze go znajdę
nie wiadomo

jak cicha brzoza w żałobie i w bieli
czekam na wiatr co mną poruszy
jedynie cieniem mogę obdzielić
samotna lecz dumna
jakby bez duszy

jak stara sosna bólem wykrzywiona
wyginam się w stronę słońca
z dziką naturą oswojona
pokorna z losem pogodzona
ale nie tak do końca

jak jedno z wielu drzewo w lesie
stoję w bezruchu
czego mi brak
w mrocznym bezkresie

jedynie ciepłego wiosny podmuchu