P o w i e r n i k

uwięziony w potężnej machinie
przemierzałem puste przestrzenie
raniąc stopy na ostrych kamieniach
a duszę kolcami żalu i smutku

wiele wschodów i zachodów upłynęło
strumienie łez wyżłobiły szczeliny
maleńkie chwile radości w złotym odcieniu
zasuszyłem w pamiętniku

piasek w szklanych trójkątach
odmierzył przeszłe
zaś wskazówki podążyły w nowe
przeznaczenie

omijam rozdroża i ciemne zakamarki
pokonuję umiejętnie napotkane przeszkody
czas stał się moim sprzymierzeńcem
wygoił rany prowadząc w dalszą drogę

tylko ty i ja
znamy jej kierunek

03.10 – 04.10.2010.