Serce stanęło, twarz lodowata
Jej dusza ze śmiercią powoli się brata
Zbielały usta, oczy zamarły
Piersią nie porusza, oddech też martwy
W księżycu zamglonym odbite ciało
Uschnięta łza tworzy rzekę małą
Koło niej ja, jak trup także leże
Mogę tak zostać
Niech Charon mnie bierze
Podoba mi się, strasznie lubię kiedy czytając wiersz w myślach tworzy się na jego podstawie jakaś wizja, czy nawet historia i właśnie ten wiersz, chociaż krótki to tak na mnie działa :)
