''Krzyż''

Wojny iskry i bez ognia padają,
Ta gra od wieków istniała.
Tak żołnierze ze śmiercią przy stole siadają.
Miłość jest wielka, Miłość wygrała!

Stawiała dzieweczka świeczkę na kopcu,
Pod jarem, nieopodal, za lasem.
Była to pamięć o dawnym jej chłopcu,
Co idąc na wojnę o wspominki prosił ją czasem.

Takie to lata były przedziwne,
Białego orła trzy czarne szarpały.
Żołnierz z uśmiechem uściełał swą trumnę,
Kwitły umysły, serca padały!

Gdy czas do drogi naglił ułana,
Panienka dumy i żalu łzami płakała.
„Jeśli ja tobie pisana,
Wróć że do mnie” - błagała.

On wychodząc spojrzał jej w oczu głębie,
I do uszka szepnął jej czule:
„Mnie nie ma bez ciebie, i ciebie beze mnie,
Jeno śmierć mnie przytuli, jeno śmierć ucałuje”!

I poszedł, i słuchu po nim nie było,
Na wieści dziewka nadstawiała uszy.
Aż w końcu żołnierza ciało wróciło,
Wróciło ciało, bez duszy.

Mówiła jej nieraz matula, by zgasiła wspomnienia,
By żywota ludzkiego podążyła śladem,
Lecz ona stroniła od ludzi, życia i cienia
I wolała siedzieć na polanie za lasem.

I ojciec ją prosił by wyszła do ludzi,
Odpowiadała jeno „Tatuśku,
Mawiasz przeto żal życia nie wróci,
A on żyw przecież, o tutaj, w serduszku!”

Prosił by czekała, więc czeka,
W żywot dzieweczka uboga,
W miłość bogata, w krzyżu widzi człowieka,
Dla potomności niech to będzie przestroga.

Gdy żołnierz raz strzeli,
Śmierć jedną duszę zabiera.
Miłość jednego zaś serca na dwoje nie zdzieli,
Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela!




13 styczeń 2009

kojot