Alicja z Krainy Czarów

Wyobraźcie sobie moje drogie dzieci,
że razu pewnego, dawno, dawno temu,
gdy nie było was jeszcze na świecie.

Małe dziewczątko, Alicja się zwała.
Siedziała na tej tu wysepce i
brodząc nogami w wodzie wesoło śpiewała.

O elfach, wróżkach, trollach i leśnych skrzatach.
O Krainie Czarów. Pięknej, niepojętej, gdzie
życie baśniowe z ludzkim się spłata.

A ścieżka do krainy owej w człowieczej ukryta duszy.
Kto ja gotów odnaleźć głęboko w sobie,
ten góry przenosi, ten skały kruszy.

Nie siłą mięsni, lecz potęgą miłości.
I żyć będzie wiecznie w świecie
bez trosk życia powszedniego, pełnym radości.

A nasza mała Alicja duchową podróż odbywa
w tej bajce. Za zagubioną duszą przyjaciela swego.
Z wyciągniętym sercem na dłoni doń przybywa.

By przywrócić uśmiech, wiarę w samego siebie,
by razem powrócili do Krainy Czarów.
Ocaleni razem spotkali się w Niebie.

Lu23