Z rozmyślań o... prawdziwa miłość

Człowiek kocha albo nie kocha
i żadna siła na świecie nie ma na to wpływu.
Możemy udawać, że kochamy
Możemy udawać, że nie kochamy
Możemy przywyknąć do drugiej osoby
Możemy przeżyć całe życie w przyjaźni i wzajemnym zrozumieniu
założyć rodzinę, kochać się każdej nocy...
a mimo to czuć wokół siebie żałosną pustkę,
wiedzieć, że czegoś ważnego nam brakuje.
Brakuje prawdziwej miłości, uczucia...
kiedy przy każdym pocałunku z ukochaną osobą
zakochujesz się w niej od nowa
kiedy każda godzina spędzona razem
jest niczym minuta, ucieka bezpowrotnie
że potrzebujecie siebie nawzajem
że osobno nie znaczycie prawie nic
że ktoś, kogo kochasz jednym swoim uśmiechem
potrafi zdmuchnąć wszystkie twoje troski w pył
że chciałbyś być łzą, urodzić się w jej oku, spłynąć po policzku
i umrzeć na jej ustach
że pragniesz z nią być na dzień dobry i na dobranoc
że to właśnie ona stanowi dla ciebie szczęście, nadzieję, spokój...
Kłopot w tym, że jeśli znaleźliśmy swoją Prawdziwą Miłość, tą jedyną,
jeśli naprawdę bardzo kochamy...
wszystko czujemy dwa razy mocniej...
I potęguje się nasza tęsknota, pragnienie, pustka...

Tola_Lachman