Prośba

Była wielka miłość, przyrzeczenia święte,

że to jest na zawsze, że będzie pamiętał.

On się zawieruszył gdzieś w dalekim świecie,

jej się narodziło niekochane dziecię.



Nie wie, czy to jawa, czy jej się tak śniło?

Bo gdy dziecko płacze, to jakby prosiło:

Nie porzuć mnie mamo, ja Cię bardzo proszę,

choć jestem niechciany ale wszystko zniosę.



I uproszę Boga, by wsparł manną z nieba,

i by rząd nie skąpił na kawałek chleba.

Może dostaniemy pomoc z Caritasu?

Jakoś przeżyjemy te najcięższe czasy.



Nie porzuć mnie mamo, jeszcze raz Cię proszę.

Ja się zadowolę każdym marnym groszem.

Nie będę Cię prosił o żadne prezenty.

Dla mnie Twój wystarczy buziak uśmiechnięty.



A kiedy podrosnę, to będzie już z górki.

Będę Ci malował najpiękniej laurki.

A na każdej będę ja i moja mama.

I przyrzekam święcie, że nie będziesz sama.



I będę się modlił o zdrowie dla Ciebie,

i zamówię Tobie godne miejsce w niebie.

Przeproszę też Ciebie za me narodziny,

chociaż w tym nie było mojej żadnej winy.



Gdy nocą usypia śni się jej to samo

i słyszy tę prośbę- ''Nie porzuć mnie mamo.

Ja Tobie na starość zostanę podporą,

gdy będziesz już słabą albo może chorą.



Na stałe dam miejsce Ci w moim serduszku,

i niby stróż anioł stał będę przy łóżku.

Wciąż będę się cieszył jak rycerz swą damą.

I powiem najszczerzej, że kocham Cię mamo''



Lecz było za dużo żalu i goryczy

i choć serce płacze, i choć dusza ryczy,

zawinęła synka w bawełniany kocyk,

zakopała dziecko w ogrodzie, przy płocie.

I gdy wychodziła ogrodową bramą

z ziemi się wydobył ostatni szept: ''mamo''.

roman