Sam sobie zostawiony

Zadaje sobie człowiek
O życia sens pytanie
Lecz nikt mu nie odpowie
Sam także nie jest w stanie

W sprzecznościach duszy znika
Chce uciec od cierpienia
Swego wzroku unika
Biegnie do swego cienia

Zamknięty w czterech ścianach
Schowany sam przed sobą
Na próżno szuka Pana
Zaszczuty złą chorobą

Zmiażdżony dylematem
Szekspirowskiego bytu
Sam sobie będzie katem
U życia swego szczytu

Strawiony przez próżności
Pozostawiony sobie
Skona na brak miłości
Bez róży na swym grobie

Lu23