Głębia duszy - 40

Tu leży człowiek, przechodzisz obok niego.
Obejmujecie się, nieuchwytnym wzrokiem.
Czas umyka, więc odchodzisz w dal mroczną.
Wspomnienia smutne o cierpieniach pozostaną.

Z szczytów niebios zsuwają się szmaragdy.
Opłakują zbrodnie ludzkiej rasy.
Zwiewny powiew, chłodny pomruk.
Ocierają się obłoki sprzeczne.

W oceanie duszy, w prześcieradle białym.
Wędrują głosy po swych szosach,
krainy bliższej niż świat ten.

Zauważ, że tu brakuje czegoś.
Puenta, morał, jaki wniosek?
Czy jesteśmy kierowani, tylko losem?


Napisałem dnia 30 listopada 1997 roku, Krzysztof Szufla.


Wiersz w wersji Video Recytacji:

Moja Recytacja: http:www.youtube.comwatch?v=yEA7cmdCnuw


Dziękuję i pozdrawiam Krzysztof Szufla

krisov333