Ostatnia granica

Chylimy czoło prowokując uzależnienia

Wszelakimi używkami napełniając marzenia

Ryksze swego losu złudnym bursztynem zdobimy

Wprost z baszty zamkowej w komnaty schodzimy



Lecz gdy granice tego zniewolenia

Stają się uwikłać w pryzmat uwięzienia

Komnata staje się lochu wytworem

A granicą ów czas nazywamy dworem



I gdy tylko przyjdzie zmóc się z jaśnie życiem

Zatapiamy zmierzch już rychło o świcie

Świadomie ruchy nieświadome stawiasz

Granice znikają i tego się obawiasz



A gdy koniem namaszczony podczas snu ostaniesz

Ockniesz się z oczyma przerażonego

Trzymając lejce do swego życia

Porzucisz ryksze u bram świata nowego

mr_Xavier2