Kasztany

Idziemy parkiem, z nami jesień.

Park cały liśmi jest usłany

a pod drzewami, w liściach leżą

brązowe szczęścia- to kasztany.



Ich widok niesie nam wspomnienia

i tamte chwile wciąż pamietam,

jak razem z dziećmi je zbierałem,

by zrobić ludki i zwierzęta.



Poczekaj miła, pozbieramy

spod drzew kasztany i żołędzie

i z nich zrobimy to, co kiedyś,

niechaj jak dawniej znowu będzie.



Może też przy tym usłyszymy

znowu, jak kiedyś zachwyt dzieci.

Mimo, że było to tak dawno

i tamten nastrój w dal uleciał.



Zrobimy znowu nasze ludki

i ustawimy na widoku.

Niechaj przynoszą nam wspomnienia

w miejscu, gdzie był dziecinny pokój.



Ileż to lat już przeminęło.

Wszystko już widać coraz mgliściej.

Spadają lata z kalendarza

niczym jesienne z drzewa liście.



Dziś dzieci mają komputery.

Na świecie zaszły wielkie zmiany

i tylko zawsze tak, jak kiedyś

spadają sobie z drzew kasztany.



A mnie się marzy ciągle jeszcze,

by świat w technice zakochany

pamiętał, że dla ludzi zawsze

nie mniej są ważne też kasztany.

roman