Czereśniowa aleja

Czy pamiętasz aleję czereśni,

która wiodła aż pod Twój dom?

Dla mnie czasami jeszcze się przyśni

i ją widzę dzięki tym snom.

Tą aleją jeździłem motorem.

Silnik piękną melodię mi grał,

bo jeździłem przecież do Ciebie,

więc najpilniej zawieźć mnie chciał.

Żadnej chmurki nie było na niebie

a w mym sercu panoszył się maj.

Zaraz znowu będziemy dla siebie

i stworzymy prywatny nasz raj.

Wtedy mało nam było potrzeba-

wystarczyły nam słowa dwa.

Wszystko można nimi wyrazić.

pierwsze „ty” a drugie to „ja”.

Gdy czereśnie kwiatami kipiały

pszczoły nektar zbierały na miód.

A my z naszej miłości nektarem

utrwalaliśmy jej wartość i cud.

I nie ważne było kto rządził,

czy dyktator, ciemiężca, czy brat.

Ważne było, że mamy wciąż siebie

a o resztę niech martwi się świat.

Gdy czereśnie już dojrzewały

drzewa w czerwień stroiły się w krąg.

Smaczne były zerwane przez Ciebie,

wyjadałem je wprost z Twoich rąk.

Jeszcze chętnie bym ruszył aleją

i nie szczędziłbym nogi na gaz.

Chciałbym sprawdzić, czy szanse istnieją,

by odtworzyć ten raj jeszcze raz.

Tej alei niestety już nie ma

i tych drzew dawno już brak.

Można kupić na targu czereśnie

ale mają nie taki już smak.

Już nie muszę jeździć do Ciebie

chociaż pamięć wyrywa się tam.

Tamta miłość z alei przetrwała

i już Ciebie na stałe tu mam.