kwiaty i płomyk nadziei

we mgle poranka
sennym marzeniu
kilka kropel
słów nieprzemijających
w duszy wyrytych

kładę kwiaty
i płomyk nadziei

popatrz na liście pożółkłe
w śniegu bieli
uśmiechu promieniem
ogrzej serce moje
melancholią zmrożone

kładę kwiaty
i płomyk nadziei

wokół gwar się budzi
nie wiem kiedy świt przeminął
wrócę znów
w ten zakątek cichy
by na progu nocy i dnia

położyć kwiaty
i płomyk nadziei

Adamo70