Spóźnieni

posępne drzewa
tracą resztę swojego starczego humoru
płacząc ostatnimi liśćmi

nostalgiczny jest ich szum
czas nie czeka na spełnienie
niedługo żałobnym całunem przykryje świat

młodość to nie grzech
powtarza wcześnie obumierający kwiat
ze słodką melancholią

ze spóźnionych
szydzą kolorowe automaty
oferujące krótkie szczęście za pieniądze