Odpływy

Kiedy one umierają o świcie
po raz set­ny lub tysięczny
pajęczyną popiołów
świat przygasa
i ćmi

Dla nich mam te sa­mot­ne dwie
w zas­mu­ce­niu oczotkliwym
ciche a w cichości swej
tak bezradne
łzy

A one od­pływając z nocą
wi­rują znów bezpańsko
w półcieniach skroni
od­mieniane stale
myślami

senne marzenia moje

Gaia