Wywrotowa teoria dziejów

Gdy­bym tyl­ko tak umiała
te chmu­ry przegonić
w dal do gdzieś

nie byłoby żad­ne­go wczoraj
i no­cy bez gwiazd

jes­tem za­wie­szo­na wśród mgły
prze­cieram wciąż oczy
na no­wo i znów

za­pat­rzo­ne w dal rozmytą
requiem czy­nią dźwięki
dla myśli niechcianych

ku chwi­lom przeszłym
w dniach udręki

dłonie spląta­ne bez krzyku
i oczy błęki­tem wyblakłe
a stygnąć nie chcą

i nag­le ktoś jak Kopernik
w po­jedynkę chce za­palić Księżyc

Gaia