Wieczór wigilijny

Po niebie, powoli białe chmurki płyną.

Śnieg przykrył pola białą peleryną.

Drzewa stoją w sadzie wystrojone w bieli,

niby panna młoda na swoim weselu.

W oknach widać buzie rozmarzonych dzieci.

Patrzą, czy już gwiazdka na niebie się świeci.

Czy może nadjeżdża już Mikołaj Święty

aby dzieciom przywieźć świąteczne prezenty.

Za oknem bałwanek robi śmieszne minki

zagląda do okien, czy już są choinki.

Na łączce zajączki fikają koziołki.

w domu na choince śmieją się aniołki.

Słychac kolędników granie i śpiewanie,

że „wśród nocnej ciszy” i że „moc truchleje”

że Bóg nam się rodzi

na sianku w Betlejem.

Wiele potraw już stoi na obrusie gładkim.

Czas siadać do stołu, łamać się opłatkiem.

I życzyc dla wszystkich spełnienia się marzeń,

dużo szczęścia i zdrowia, i miłych wydarzeń.

Żeby z nieba płynęła dla nas boża łaska

i aby rozbłysła betlejemska gwiazdka.

By wszędzie dotarła jej boska poświata

i przyniosła szczęście i pokój dla świata.

A gdy przyjdzie północ, głos zwierzeta mają.

Opowiedzą jak o nich gospodarze dbają.

Przypomną, by każdy człowiek zapamiętał,

że i one także chcą mieć swoje święta.

Z góry lecą wolno płatki białym rojem.

Na przyjście dzieciątka ziemię pięknie stroją

a na niebie księżyc spoza chmurki zerka,

chciałby razem z ludźmi iść dziś na pasterkę.