Trudna chwila

Ta chwila trwa już wieki,
niedługo zamkną się nasze powieki.
Nadejdzie ostateczny moment rozstania,
już niestety nie do odwołania.
Podaruję twym uszom magiczne dwa słowa,
bo długo nie nadejdzie kolejna rozmowa.
Ty już się delikatnie uśmiechasz i mrużysz uroczo swe oczy.
Aż lękam się czym mnie tu jeszcze zaskoczysz.
Teraz i ja się uśmiecham w stylu twoim,
bo usłyszałam odpowiedź zawartą w słowach moich.
Gaśnie już powoli szczęście dialogu tego,
bo zdajemy sobie sprawę, że ta sytuacja to nic łatwego.
W oczach roi się od małych, bezbarwnych kropelek,
i przypomina mi się bajka, w której kopciuszek gubi pantofelek.
Zegar już wybija godzinę,
ja za to robię zaskoczoną bardzo minę.
Gdyż uwierzyć nie mogę temu,
że będę musiała teraz sama rozliczać się ze swych problemów.
Że zaraz zostanę sama w ślepym zaułku tym,
i będę czekać, jak Julia na swego Romea na balkonie mym.

nutkainspiracji