Idę drogą prosto,
nie zważając na to, co na niej rosło.
Idę wciąż przed siebie,
bo, co robić kompletnie nie wiem.
Idę, bo iść należy,
to ode mnie me życie zależy.
Idę, bo iść mam ochotę,
by znieważyć ludzką głupotę.
Idę, bo to mój obowiązek w życiu iść,
podczas gdy spada z drzewa złocisty liść.
