Kroki

stąpam po kruchej
tafli szkła
którą nazywasz jutrem

czasem nie chcesz tańczyć
boisz się przepaści

a dzień wplata mi
gwiazdy we włosy
co zginą o świcie
jednak niech cieszą
dziś oczy

nie pytaj wyroczni
czy zna zakończenie tej bajki
spójrz w lustro a znajdziesz odpowiedź

jak mantrę stworzoną po to
by powtarzać tak długo
aż się w to uwierzy

nie potrzebujemy jej

jednak...
jak miło czasem...

dłońmi splecionymi
zabijmy czas

Angelorum