Stary

Stary

opowiem swoją historię
chociaz mówić mówić nie mogę
został tylko płacz

wiele lat przeżyłem w domu
dzisiaj jak niepotrzebny mebel
tłukę się z kąta w kąt

tylko łzy moczą podłogę
a oni krzyczą nie plam
bo dywan nowy bo nie dla mnie już

wywieźli mnie do schroniska
tak mi tu źle mówię wam
wszyscy tu smutni jak łzy

i tęsknię do Janka wyrósł już
ma gdzieś rodzinę
a ja tu

tak mi źle tak mi żle
miska biedna
rozumiem tylu braci tu

może jeszcze ktos kiedys zobaczy moja łzę


Wiersz powstał dla Pomorskiej Fundacji Rottka w Sopocie

Duch44