XVII

Spieniony burgund meandruje
wokół popielatych kopców
przeobrażających się zwłok

ciężkie opary onyksu
roztaczają swą gnilną woń
wznosząc się aż do szkarłatu nieba
po którym płynie tlący się głaz

gwałtowny wicher cisnął piach
przewrócił ostatnie konające drzewo
korzeni korona o barwie hebanu
opadła bezwładnie na spękaną ziemię

potężna armia lśniących czerwi
wyłoniła się z podziemnej otchłani
ich wygłodniałe szepty wiły się wokół

spiętrzających się w nieskończoność
milczących monumentów
zniszczenia

Xii