Cóż to za żałosne uczucie,
poczęte o poranku.
Kimże ta złudnie szczera twarz,
w blasku słońca ujrzana.
To spojrzenie wspomnieniem przepełnione,
czy zniknie gdy szlochając mrugnę....?
Czy spłynie w zapomnienie,
w raz ze łzami jakże krwistymi...
Jedynie naiwne serce wierzy ,choć w środku skute lodem.
