pustostan

SiedzÄ™ w pustym pokoju.
Gołe ściany pozwalają mi
na chwilę zamyślenia...
Samotność daje dużo czasu
na zastanowienie się nad codziennością...
Przytulam do siebie kolana,
opieram brodÄ™ na jednym z nich
i zatapiam się w potoku myśli.
Przypominam sobie, co było,
co straciłam, gdzie się potknęłam,
jakoś nie zauważam dobrych momentów...
Patrzę w pustą przestrzeń,
która mimo wszystko wspaniale
dopasowuje się do zaistniałej sytuacji.
Teraz kolej na teraźniejszość,
ale jej nie potrafię ocenić...
Jest prosta, a zarazem zbyt skomplikowana,
nie umiem wyciągnąć z niej wniosków...
A przyszłość? Co przyniesie?
Może trochę radości i beztroski,
a może masę kłopotów i cierpienia...
Może zabawę i harmonię,
a może łzy i rozczarowania...
Nie będę oceniać ani przewidywać.
Poczekam.
Przecież przyszłość zaczyna się już dziś...

tajemniczojawna