troska

Hańba
na swoją własną odpowiedzialność
najbardziej nikczemnie
miesza w głowie

strużki wstydu
jak rzeka płyną
zrywają brzegi
i płacz się ujawnia

ciężkie powieki
zakrywają ułamki
życia, które powinny były się
nie zdarzyć

mieczem można odcinać
tylko momenty, które się pamięta

dzięki bogom za troskę
bez niej
leżelibyśmy ginąc
od sztucznych problemów

samotnie

Ccclaudia