Zagubione słowa

Unoszą się w powietrzu niczym wiatr,
kołyszą nasze serca, jak uczucia.
Zagubione słowa, zagubiony świat,
pierwszy krok, do bytu odczucia.

Częstują nasze zmysły, pobudzeniem,
do walki, lub do okrutnego grzechu.
Widnieją na twarzach ze wzruszeniem,
lub z nieszczerym chowaniem uśmiechu.

Trzepocą słowa w duszy pisarza,
siedzącego latem na ławce.
Jak płótno w życiu zdolnego malarza,
szukającego natchnienia znalazcę.

Zdolność do walki, to jedna sprawa,
pierw trzeba znać jej kryjówki.
Nie siedzi tam, gdzie dorasta trawa,
ani gdzie płyną radośnie żaglówki.

Zagubione słowa, uciekają,
nie mogą się odnaleźć jak ludzie.
W naszych umysłach cnót, zanikają,
bo w naszym świecie jest coraz trudniej.

mroczna