A kiedy przyjdzie...

Przepalona żarówka ciemnią
słabnącej siły
negatywem odbitym bez połysku
na płótnie przerażenia.

Znikającym cieniem martwej materii.

Kostucha odziana w oślepiającą biel
prowadzi do
podziemia grobowej ciszy.

Ścięta rzeczywistość gilotyną ostatniego tchnienia.

Nie pukając i nie pytając o wiek
zamknęła chłodnym dotykiem powieki
zabierając w podróż wiecznego uwolnienia.

Edyta

Średnia ocena:

Kategoria: Śmierć

Data dodania 2013-03-20 16:28

Komentarz autora:

Napisz wiadomość

Dodaj do listy znajomych

ave | 2014-03-22 23:03 |

Mocny i refleksyjny wiersz.

kazap57 | 2013-03-21 20:23 |

Ścięta rzeczywistość gilotyną ostatniego tchnienia. - zaskakujące - całość niesamowita

Conte | 2013-03-20 20:18 |

A przyjdzie na pewno...pozostawiając cienie zycia.

bezimienna | 2013-03-20 19:57 |

Pięknie napisany wiersz. Śmierć o nic nie pyta i tylko zabiera kogo chce.

bezimienna | 2013-03-20 19:56 |

Pięknie napisany wiersz. Śmierć o nic nie pyta i tylko zabiera kogo chce.

roman | 2013-03-20 17:39 |

dobrze oddana śmierć, niby wieczne uwolnienie ale ...

Pettrus | 2013-03-20 16:45 |

Niesamowity wiersz....

ewita | 2013-03-20 16:43 |

mam ciarki...ostatnie dwa wersy mnie powaliły...a trzeba się oswoić z myślą o niej...pięknie

Michal76 | 2013-03-20 16:40 |

To ja byłem.

Cairena | 2013-03-20 16:35 |

Wiersz bardzo smutny dla mnie, ale pięknie napisalaś.

Brak komentarzy