godność

nasz świat
od tylu lat
jest gwałcony
przez milion spraw
trochę prawd
kłamstw wyuczonych

nasz świat to kwiat
co kwitnie karmiony miłością
nasz świat to kwiat który więdnie
karmiony podłością

od tylu dni
mi się śni poezja dusz
dziś mówię ci
przepłynę Wisłę całą wzdłuż
od tylu lat
mój świat
to twój świat
nie będę mówić o tym już

odebrać ci go
z moim odejściem
nie potrafię
dlatego zostanę
tak długo jak mi się uda
lecz wiem ze nie wierzysz w cuda
odejdę pewnie samotny
bo ty tego nie wytrzymasz
odejdę wtedy szybciej
bo nic mnie tu nie bedzie trzymać

krwista to rzeczywistość
bardziej niż stek niedopieczony
krwista i straszna to sprawa
mieć taki w domu typ żony

pochylam się nad krawędzią
trzy razy mówię że kocham
pochylam się nad krawędzią
głośno i ciszej już szlocham

odchodzę samotny i smutny
przepełniony życia goryczą
pieniądze już są na talerzu
a hieny siedzą i je liczą

żona zmartwiona ich podziałem
tego nie podejrzewałem
na łożu śmierci mym przyznała
że na ten moment tylko czekała
bo wcale mnie nie kochała ,nie kochała


wziąłem to sobie głęboko do serca
siły we mnie wstąpiły
sny moje się skończyły
serce moje pobudziły
te słowa zachowam na zawsze
a teraz wracam do żywych
będę tak nie ugięty
wredny ,wyrodny lecz prawdziwy
może pożyję kilka dni
może miesiące lub rok
przecedzę jednak do fortuny
cały ten paskudny tłok
oddam ją komuś innemu
niech klną mnie i niech mordują
zdania mego nie zmienią
ze mną się nie porachują
niczego mi nie odbiorą
niczego nie będą w stanie
teraz ich z domu wyrzucę
i wrócę na swe posłanie

jak pies wraca do budy
jestem teraz jak pies
jak mróz zcieli me serce
zaszyję się w kąciku gdzieś
nie mam już żyć dla kogo
a to im daję w podzięce
nikt już nigdy nie będzie
patrzeć mi tak na ręce

nigdy nie zaufam już człowiekowi
przed końcem życia swego
jestem jak pies który raz kopnięty
długo pamięta kopniaka tego


ballada
ballada
mego życia
się rozpada
zagłada rodziny
zagłada

maugo