Isabel.

Noc jasna oświetlona gwiazdami
Księżyc w pełni
Las tak cichy, kora drzew rzeźbiona runami
Czas w którym ludzie już senni
Wszystko we śnie pogrążone, pod drzew koronami
Od ptaków po wilki, śnią, bezpieczni
Idzie on w noc cudowną
Ale cóż z nim? Czegoś szuka...
W noc tak piękną? Pogodną?
Coż się błąkasz? - głos czarnego Kruka
Nie słyszy?
Potknął się...
Nie widzi?
Coż ślepiec w lesie robi...
Głos zza drzewa - Piękny, wiem co nęka Twe serce
Ze mną pójdź, poprowadzę, pomogę w udręce
Złap mnie Piękny, idźmy trzymając się za ręce
Wszystko będzie jak było, to ja, Twój Kwiat
Dość już cierpienia, obudź się z koszmaru
Kochaj mnie, odbudujmy wspólny świat
Wróciłam do Ciebie, nie doceniasz mego daru?
Zbliżyła się... Piękna niczym anioł, w oczach zaś porządanie
Widział ją, jednak w cieniu
Och, wysłuchałaś, wróciłaś, och Kochanie
Szukam Cię od dnia zniknięcia, choć mowią żeś martwa
Mówią, ja zaś błąkam się w nadzieii i cierpieniu
Twe oczy, czarne, oczy Czarta
Och Luby, to z tęsknoty, tyle dni bez Ciebie
Och ile uczuć we mnie drzemie
Podejdź do mnie, daj nam wyzwolenie
Niech naszej miłości zazdrości przyszłe pokolenie
Kocham Cię! Ty już przestałeś?
Kłamstwie się poddałeś?
Nie...
Wieć podejdź, poprowadzę Cię Piękny
Tyle trudu, znalazłeś, chcesz by trud Twoj był daremny?
Zbliżył się, złapał za rękę... zimna , a jakby płonąca
Strach... Lecz kochanka tak kusząca...
Ujrzał suknie, jak śmierć czarna
Ból, serce bić przestaje, powietrze nie dostaje się do gardła
Urok jej widmem się staje
Widok radości nie daje
Odpływa, lecz w ciemną otchłań
Nie czuć już uczuć, nie czuć doznań
Nagle błysk, jakby duch
Precz Sukkubie!
Jakiś hałas, krzyk diabelskich plemion
przepadł demon...
znalazł się w swego Pana grobie
On już bez sił, pada, błysk ostrza...
Doprowadził się do zguby...
Głos jakby z Gwiazd...
...Kocham Cię mój Luby!
Nad Ciałem Biała postać
Nie ma Ci jej ciałem...
Lecz duchem wierna Tobie

Cz