Stawiam znów niepewnie kroki, boję się upaść. Wiem, że nie wstanę już. Przecież nie ma cię obok, być czułym gestem mógł mnie uratować. Połykana przez uczuć paszczę, ginę w ich otchłani. Ciemność, która mnie chłonie- przez nią umieram. M. 17.05.13r.
Molka
