Zwątpiłam,
Pochłaniając szarą, uśmiercającą codzienność.
Wierzyłam,
Szukając w koło siebie tych, których oddziela wieczność.
Marzyłam,
Zaplątując się w naiwności piękno.
Umarłam,
Cierpiąc codzienne, wewnętrzne piekło.
Odleciałam,
Widząc w euforii innych, kolejne swoje upadki.
Odchodzę,
Mając dosyć pieprzonej o śmierć walki.
Bardzo ciekawy wiersz, najbardziej podobają mi się 2 pierwsze wersy opisującą człowieka i rutynę zabijającą go od środka. To jest w sumie moim celem życiowym, aby dojść do rutyny: praca, żona, dzieci, dom, pieniądze tylko po to aby od niej uciekać, różnymi wycieczkami, wyjazdami, podróżami a co najważniejsze, póki krew młoda na imprezy :)
